Na początku roku ukazały się dwie interesujące książki poświęcone powojennym relacjom polsko-żydowskim, jedna autorstwa p. Marka Chodakiewicza, druga napisana przez p. Jana Grossa.

W "Opcji na prawo" nr 12/2007 zamieszczony został artykuł Polsko-niemieckie obrachunki p. Adama Maksymowicza, polemiczny wobec opublikowanego wcześniej w tym piśmie szkicu "Niemieckie obrachunki" mojego autorstwa. Zainteresowanie tym, co wyszło spod mego pióra, przyjąłem z przyjemnością, niemniej nie mogę nie zauważyć, że p. Maksymowicz sformułował w swoim tekście szereg ocen zdarzeń historycznych, na których to ocenach opiera swą polemikę ze mną, a które są "niestety" z gruntu fałszywe. Poniżej będę je po kolei przytaczać i komentować, w miarę możliwości w takim porządku, w jakim umieścił je w swym artykule p. Maksymowicz.

Na początku nocne niebo było czarne i smutne. Potem dostali się tam pierwsi Wspinacze i niebo pojaśniało.

Dwaj wielbiciele "Gwiezdnych Wojen" postanowili stworzyć w Walii kościół zrzeszający wyznawców "religii Jedi". Bracia Barney i Daniel Jonesowie z Anglesey zapowiadają, że w ich kościele będzie można słuchać kazań na temat Mocy oraz uczestniczyć w szkoleniach z technik medytacji oraz metod walki mieczem świetlnym.

Jego, jak bardzo cenić trzeba niezawisłość, polityka naszych są-siadów uczyła nas przez długie pokolenia. Stąd też idea ta wielu jest do tego stopnia bliska, że jak to wyraził Rawlison we W pustyni i w puszczy: na dźwięk słowa "niepodległość" Polacy tracą rozsądek. Ostatnio okazuje się jednak, że nie tylko Polacy.

Nie ma zmiłuj, Donald Tusk płaci establishmentowi III RP, zwanemu potocznie "salonem", za poparcie. Nie zamierza"wierzgać" i grzecznie realizuje rachunki. Pytanie brzmi: czym i komu zapłaci w przyszłości?

Wszystko dobrze, a nawet jeszcze gorzej: tymi słowami można podsumować wizytę premiera Rzeczypospolitej na Kremlu. Fakt, zielonogórski festiwal piosenki radzieckiej, przepraszam: rosyjskiej, zostanie reaktywowany. To kolejny, cudowny cud, uczyniony dłońmi polskiego Donalda Czarodzieja. Ale zacznijmy od początku.

Rozmowa z Księdzem Tadeuszem Isakowiczem-Zaleskim.

W komunikowaniu się z obywatelami instytucje publiczne zajmują się w dużym stopniu "odwracaniem kota ogonem". To zajęcie pochłania je do tego stopnia, że obraz rzeczywistości odbitej w krzywym zwierciadle staje się tym obowiązującym - z urzędowego punktu widzenia. Np. sądy wchodzą w rolę językoznawców (to nie dotyczy niżej opisanej sprawy), a liczne instytucje - w tym decydenci oświatowi ""zajmują się interpretowaniem prawa: we własnym przekonaniu niezwykle kompetentnie. Każdy, kto nie nauczył się być durnowatym petentem (zasady w znanym carskim ukazie), naraża się na urzędowy gniew i karę".