Erich, powiem ci coś otwarcie i nigdy tego nie zapominaj. Bez nas, bez Związku Radzieckiego, bez jego potęgi i chwały, NRD nie może funkcjonować. Bez nas NRD nie istnieje. (Leonid Breżniew)

Właściwie nie zapomniana, lecz raczej przemilczana, bądź taka, o której w opracowaniach lat 1939-1945 mówi się mało lub mimochodem. Piłsudczycy!

W cenionej serii ?Terytoria Skandynawii? polski czytelnik po raz kolejny ma przyjemność spotkać się ze starszą aspirant Marią Kallio, bohaterką powieści kryminalnych fińskiej pisarski Leeny Lehtolainen. Tym razem Kallio stoi przed podwójnym wyzwaniem: urodzeniem dziecka i złapaniem brutalnego mordercy nadziei fińskiego sportu. Śledztwa nie ułatwia jej atmosfera intryg i walk o awans w policyjnej hierarchii. W pewnym momencie rywalizacja osiąga poziom wrogości mogący wręcz zaszkodzić dochodzeniu?

Płyta poetycka Janusza Telejki ?W pustym pokoju?, wydana przez wydawnictwo ?Wektory?, to zupełne novum. Janusz Dariusz Telejko zaproponował czytelnikom nowatorskie wydanie poezji, która nie została zamknięta na kartkach papieru, lecz ujęta w formie audio.Na płycie znalazły się 73 wiersze oraz 9 pieśni i piosenek. Można śmiało powiedzieć, że czytelnik otrzymał antologię twórczości Janusza Telejki ? utwory, które znalazły się na płycie, pochodzą z każdego okresu życia poety i stanowią kwintesencję jego twórczości. Na płycie ?W pustym pokoju? Janusz Telejko umieścił wiersze o różnej tematyce, stylu i zabarwieniu emocjonalnym ? m.in. cykl poświęcony podróży do Ziemi Świętej i zmarłej tragicznie córce poety, poezja patriotyczna i religijna czy liryki miłosne. Ta różnorodność odgrywa tutaj decydującą rolę ? dzięki niej płyta ?W pustym pokoju? staje się niejako poetycką syntezą ludzkiego życia i jego etapów. Wielowątkowość życia podkreślił Janusz Telejko, dobierając wykonawców, których zaprosił do…

Afera gwiazd pop-kultury dzieli się na tych ludzi, którzy są znani z tego, że są znani, oraz tych, którzy są znani z jakichś innych powodów. Te inne powody zazwyczaj pojawiają się jedynie na początku kariery, kiedy człowiek musi choćby na moment zwrócić uwagę znudzonej publiczności, potem zaś jest już znany z tego, że jest znany.

Kiedy cesarz Francuzów Napoleon Bonaparte zwiedzał Watykan, w pewnym momencie coś go zirytowało do żywego i podniesionym głosem zwrócił się do towarzyszącego mu kardynała Herkulesa Calviego: "A więc zniszczę Kościół rzymski!" - na co kardynał Calvi odpowiedział: "Panie, my to robimy już od osiemnastu wieków i bez skutku".

 W połowie stycznia nasza najstarsza córka wróciła ze szkoły ze łzami w oczach. Ja w ogóle w niego nie wierzę! - krzyczała. Nie wierzę, że on sam to zrobił! Że miał ten sen! I że go zabili! To wszystko nieprawda! - Zaniepokoiłam się. Czyżby początki indoktrynacji religijnej? W kogo nie wierzysz, kochanie? - zapytałam, obawiając się, że zaraz usłyszę o Josephie Smith, założycielu i pierwszym "proroku" Kościoła mormońskiego. W Martina Luthera! - wykrztusiło z siebie moje dziecko. Odetchnęłam. A więc to tylko indoktrynacja patriotyczna. Póki co, chciałoby się dodać.

  Krzysztof Ligęza w artykule Czas kręcenia lodów? (?Opcja na Prawo?, 12/84) krytykuje reformę służby zdrowia, którą proponuje obecny rząd. Zgadzam się z tezą autora, że reforma może być kamuflażem dla machinacji służących wzbogaceniu się establishmentu. Nie zgadzam się z jego tezą, że prywatyzacja szpitali byłaby z istoty niekorzystna dla pacjentów.

Przez długi czas fantazje samozwańczych obrońców środowiska naturalnego pozostawały przejawami niegroźnego maniactwa. Stopniowo jednak przekształcały się one w formę nowej świeckiej religii. Niestety, kult ten w większości krajów stał się oficjalnie przyjętą ideologią, oficjalnie wspieraną przez struktury państwowe.