Pierwsze odcinki warszawskiego me­tra realizowało Przedsiębiorstwo Budowy Kopalń (PBK) z Lubina, należące do KGHM Polska Miedź SA. Firma ta zali­czana jest do najlepszych w Europie wy­konawców tuneli i szybów. Zrezygnowano jednak z niej prawdopodobnie z powodów finansowych. Wszyscy, którzy nie są gór­nikami stosującymi zabezpieczenia prze­ciwawaryjne, są tańsi. I to jest podstawowa przyczyna dla której PBK, najbardziej do tego predysponowana, aby wykonać tu­nel pod dnem Wisły, nie otrzymała tego zlecenia.

Komunikaty me­dialne donoszą, że na mapach nie był naniesiony ciek, który spowodował awarię. Są to komunikaty na poziomie kabaretowym. Już nieoceniony Jan Brzechwa pisał w znanym wierszu ?Samochwała?: Wiem, gdzie Wisła jest na mapie. Takich cieków podziemnych, które napotkał kombajn drążący tunel, nie nanosi się na mapy, tylko zaznacza się ich istnienie na profilu wiertniczego otworu wyprzedzającego, który winien być wcześniej odwiercony. Czy był? Nikt o tym nie wspomina ani słowem. Dlatego trzeba się domyślać, że niczego takiego nie było. Drążenie tunelu prowadzono w ciem­no. Czyli inaczej mówiąc: na wiarę, że jakoś to będzie.

Nie tylko zrezygnowano z lubiń­skich górników, ale nawet nie po­wierzono prowadzenia obserwacji geologicznych najlepiej znającej ten teren warszawskiej instytucji, jaką jest Państwowy Instytut Geologiczny (PIG) w Warszawie. Rzecznik prasowy tego instytutu w wypowiedzi dla TVP1 16 sierpnia ze źle ukrywaną satysfakcją mówił o trudnych warunkach tego przed­sięwzięcia. Na marginesie tej całej spra­wy rzeczą dziwną jest fakt, że drążenie metra na głębokości 23 metrów nie jest objęte prawem górniczym, choć w art. 2.1 punkt 4 napisane jest wyraźnie, że pra­wu geologicznemu i górniczemu podlega drążenie tuneli z zastosowaniem techniki górniczej.

(?)