Józef Stalin był złym człowiekiem. Czasami miał jednak rację. Choćby wtedy, gdy stwierdził, że "edukacja to broń, której skutki użycia zależą od tego, kto ją dzierży i w kogo mierzy". Oczywiście, nie Stalin odkrył tę prawdę. Przed nim Jan Jakub Rousseau uznał, że "proces wychowania był kluczem do sukcesu obróbki kulturalnej, koniecznej do uczynienia państwa możliwym do przyjęcia i darzącym pomyślnością".

Jesienią zawsze wraca na łamy pism temat edukacji. Dlaczego edukacja publiczna ma się tak marnie? Co zrobić żeby było lepiej? Padają z różnych stron pytania i odpowiedzi.

Z Romanem Konikiem rozmawia Natalia Dueholm

Kolejny fragment pracy magisterskiej Tomasza Cukiernika, obronionej w ubiegłym roku na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Autor prezentuje w niej prawicowe koncepcje państwa oraz precyzuje i porządkuje terminologię liberalną.

Z Hansem Hermannem Hoppe z amerykańskiego Instytutu Misesa rozmawia Mateusz Machaj

Niejaki p.Wojciech Eichelberger, eko-psycho-terapeuta, zajmuje się mówieniem i pisaniem rzeczy różnych. Na ogół modnych i bzdurnych. Na przykład: twierdzi, że nie-szczęście człowieka polega na tym, że nie zachowuje się jak zwierzę – bo zwierzę jest istotą doskonałą, żyjącą w harmonii z przyrodą. Zaraz potem tłumaczy, że ludzie rozmnażają się bez opamiętania- zapominając, że prawie każde zwierzę ma potomstwo częściej niż ludzie - i liczniejsze niż ludzie. I że mężczyźni są słabsi od kobiet. I takie tam bzdurki. Co trzecie zdanie. Nie zajmowałem się tym – bo gdybym miał wyłapywać wszelkie nonsensy u wszystkich nawiedzonych osobników, to sam bym trafił do jakiegoś psycho-terapeuty.

Większość współczesnych historyków przyjmuje pogląd o powstaniu nowoczesnych narodów europejskich dopiero w XIX wieku. Jednak pojawienie się w tym okresie nowoczesnych systemów filozoficznych i nagromadzenie zjawisk politycznych, które doprowadziły do wykształcenia się tzw. dojrzałej świadomości narodowej, utożsamianej z dążeniem narodów do uzyskania statusu podmiotów na międzynarodowej scenie politycznej, oznaczało jedynie odpowiedź istniejących już narodów na kryzys Europy w jej wydaniu chrześcijańskim, odziedziczonym po Wiekach Średnich.

W styczniu 1949 r. Sekretarz Stanu i faktyczny głównodowodzący aliantów podczas II wojny światowej George Marshall podał się do dymisji.

Bardzo niezręczną sytuacją jest pisanie o muzyku, postrzeganym jako najważniejszy saksofonista w historii jazzu, którego dokonania stały się przedmiotem wielu opracowań i naukowych rozważań, a przede wszystkim ogromną inspiracją dla kolejnych pokoleń muzyków jazzowych.