Wybór kardynała Josepha Ratzingera na papieża wzbudził nie tylko w świecie katolików zakłopotanie, a nawet i trwogę. Papieżem został prefekt Kongregacji Doktryny i Wiary - czyli dawnej inkwizycji, na dodatek Niemiec "z zasadami". Analogicznie do papieża Wojtyły proszącego w pierwszym publicznym wystąpieniu o to, by Włosi go poprawiali, gdy się pomyli, żartowano, że Ratzinger powie do wiwatującego tłumu: jak się pomylicie, to was poprawię. Żart ten wskazuje na realne obawy wśród wielu hierarchów, jak i świeckich. W odróżnieniu od Wojtyły - elekta sprzed lat, postać kardynała Ratzingera jest powszechnie znana, gdyż, przewodnicząc przez pięć kolejnych kadencji Kongregacji Doktryny i Wiary, dał się on poznać jako niezwykły teolog, błyskotliwy filozof, człowiek niezwykle skromny, lojalny, a jednocześnie z zasadami. Stojący od lat na straży czystości wiary katolickiej, Ratzinger jest zwolennikiem silnej władzy rzymskiej Kurii, będzie wzmacniał niewątpliwie konserwatywne skrzydło katolickiego Kościoła.

Odszedł największy z tych, jakich wydała ziemia polska, a hołd złożyły mu trony i korony, praktycznie cały świat, wszystkie kontynenty i ludy, najpotężniejsi władcy, przyszli uklęknąć i modlić się przy Jego trumnie, a nad nimi, jak nad całym Rzymem, dumnie powiewały flagi polskie, tysiące biało-czerwonych chorągwi, żeby nikt nie mógł mieć wątpliwości, że tam, u stóp Świętego Piotra leży Polak, a przy nim stoi cała Polska. Ta sama Polska, którą wymazywano z mapy Europy, ta sama Polska, której nie zaproszono na paradę zwycięzców, gdy skończyła się II wojna światowa, ta sama Polska, którą jeszcze nie tak dawno Jacques Chirac odsyłał do kąta, ten sam Chirac, który stał teraz kornie, obok George'a Busha, Condoleezy Rice i innych, klękając i kłaniając się trumnie... Polaka.

Polska dostaje trzecią szansę. Pewnie daje ją nam sam Bóg. Trzecią szansę na przestrzeni ostatniego ćwierćwiecza. Pierwszą przekreślili komunistyczni "oni". Drugiej nie potrafili wykorzystać solidarnościowi "nasi". Trzecią, obecną, zmarnować możemy my wszyscy, jeśli zabraknie nam odwagi i wyobraźni. Do trzech razy sztuka. Kolejna szansa pojawi się, kto wie, dopiero za następne ćwierć wieku.

W polskich dziejach i literaturze Co zrobić z ludźmi dążącymi do takiej albo innej kariery w "transformowanej" Rzeczypospolitej. Mam na myśli tutaj nie tylko tych, których przeszłość mogłaby stanowić okazję do szantażu (po to właśnie ustanowiono konsekwencje karne za "kłamstwo lustracyjne"), ale również bycie na przykład kimś, kto poucza innych, jak powinni żyć: publicystów, nauczycieli, duchownych... Jeżeli takich ludzi spotyka przykrość zawstydzenia z powodu ich konfidenctwa, to jest to zrozumiałe i moim zdaniem akceptowalne.

Udostępniliśmy miejsce na naszej stronie internetowej rzeszowskiej Grupie "Ujawnić Prawdę".

Rozumiem Bronisława Wildsteina, o ile przyświecającą mu intencją było spowodowanie wstrząsu i zmuszenie tak władz, jak opinii publicznej, do wzięcia odpowiedzialności za lustrację. Aspekt czysto prawny- czy wyniesienie z IPN (wbrew woli szefa Instytutu) listy osób, jakimi interesowała się bezpieka, było legalne - ma tu znaczenie, niestety, drugorzędne. Niestety, ponieważ w państwie prawa, teoretycznie biorąc, każda władza, przeto także i czwarta władza, czyli media, powinna uszanować zasadę legalizmu. Niestety, gdyż złe prawo łatwo poznać po jednym: nie da się go długo przestrzegać, w skutek czego jest stale łamane. I jeśli Rzymianie podkreślali, że surowe prawo jest zawsze lepsze od bezprawia, to chodziło im o prawo surowe, a nie złe.

Ruchu na rzecz Jednomandatowych Okręgów Wyborczych przyjęte na V Zjeździe Krajowego Komitetu Referendalnego JOW w Wyborach do Sejmu RP w Koninie, 16 kwietnia 2005

Medialne dymy nad Polską coraz gęstsze. Gdzie diabeł nie może, tam "Wyborczą" posyła, ale i ona trąbi czas wielkiego odwrotu. Słychać bojowe okrzyki partyjnych dowódców. Stara armia i jej rekruci, którzy przez lata awansowali do rangi generałów, opuszczają plac boju.

Z Romanem Kluską rozmawia Janusz Dariusz Telejko