Nastrój noworocznego przełomu natchnął nas miesiąc temu duchem nadmiernego, jak się okazało, optymizmu.

Jednym z kluczowych problemów współczesnej myśli politycznej jest ustalenie relacji między państwem (władzą) a obywatelami. Jaka ma być jego rola w życiu społecznym? Jakie przyznać mu kompetencje? Jakie sfery ma objąć kontrolą? Pytanie to staje się aktualne szczególnie teraz, kiedy rządy w Polsce przejęła partia zapowiadająca budowę nowego, lepszego państwa, IV Rzeczypospolitej. Planowane są poważne reformy. Od tego, w jakim pójdą kierunku, będzie zależeć przyszłość nas wszystkich.

Coraz mniej Polaków skłonnych jest przyjmować na serio rozgrywający się na naszych oczach polski teatr polityczny i coraz powszechniejsza staje się świadomość jego farsowego charakteru.

Znaczeniem danego wyrażenia w określonym języku nazywa się zwykle jego sposób rozumienia, związek między pojęciem, którego używamy, a odzwierciedlaną przez to pojęcie rzeczywistością. Zmieniając znaczenia pojęciom, dotychczas jasnym i zrozumiałym, można rzeczywistość fałszować ? mistrzami w "lingwistycznych działaniach" byli komuniści, z takimi pojęciami jak np. demokracja socjalistyczna, niezawisłość sądów, wróg ludu, partia ta sama, ale nie ta sama, wolne wybory czy też dyktatura proletariatu.

Jeśliby stworzyć mapę przedstawiającą kierunki przepływu idei czy kulturowych wzorców, Polska widniałaby na niej przede wszystkim jako odbiorca impulsów powstających na Zachodzie. Niewspółmiernie rzadziej, ale jednak, zdarzał się też rezonans oddziałujący w przeciwną stronę.

Rosyjska pętla gazowa zaciska się coraz mocniej wokół szyi całej Europy Środkowo-Wschodniej. Stosunki z Polską są chyba najgorsze od 1989, a Lech Kaczyński jeszcze przed oficjalnym objęciem urzędu zapowiedział, że nie złoży wizyty w Moskwie, dopóki do Warszawy nie pofatyguje się prezydent Putin. Efekt nie był trudny do przewidzenia. Już relacje pomiędzy Aleksandrem Kwaśniewskim oraz innymi polskimi postkomunistami a byłym oficerem KGB Władimirem Putinem nie należały do najlepszych. Obecnie nowym polskim władzom trudno więc rozmawiać z Rosją o czymkolwiek. Pojawia się pytanie: czy istnieją jakieś alternatywne recepty na polską politykę wschodnią oraz czy polskie władze i dyplomacja sprostają tym nowym wyzwaniom?

W ciągu ostatniego półrocza w stosunkach polsko-rosyjskich mamy do czynienia z poważnym kryzysem. Jego przejawem są m.in. wypowiedzi rosyjskich władz i mediów usprawiedliwiające pakt Ribbentrop-Mołotow, oskarżające Polaków o zorganizowanie antyrosyjskiego spisku na Ukrainie czy inspirowanie antyrosyjskich postaw w Waszyngtonie, odmowa przekazania pełnej dokumentacji w sprawie mordu katyńskiego, napady na polskich dyplomatów i dziennikarzy w Moskwie. Przykłady można mnożyć.

Alexis de Tocqueville (1805&-59), francuski polityk i historyk, uważany jest za jednego z najwybitniejszych pisarzy politycznych XIX wieku. Jego idee pozostają aktualne także dzisiaj.

Wiek XX nie był łatwym okresem dla myślicieli politycznych. Rodzące się nowe idee i koncepcje nie dawały się żadnym sposobem pogodzić z utartym ładem starych prawd. Antagonistyczne wobec siebie i bezpardonowo walczące o wypełnienie swojej dziejowej roli ideologie aż kusiły zbyt prostymi osądami, powierzchownością i uniwersalnością recept na wszystko. W takim właśnie czasie przyszło żyć francuskiemu filozofowi i myślicielowi politycznemu, Bertrandowi de Jouvenelowi, którego dorobek intelektualny i erudycja szły o lepsze z barwnością życia.