W ubiegłym roku Kościół Katolicki w Tanzanii wszczął starania o beatyfikację pierwszego prezydenta tego kraju, Juliusza K. Nyerere. Był on twórcą afrykańskiej odmiany socjalizmu. Eksperyment nie powiódł się. Widząc to, Nyerere dobrowolnie ustąpił ze stanowiska prezydenta w 1985 r. W Afryce jest to bez wątpienia czyn heroiczny, ale czy wystarczy, by zostać wyniesionym na ołtarze?

Zniesienie cenzury w Polsce wiosną roku 1990 oznaczało wolność słowa, lecz nie równoprawną swobodę jego głoszenia.

Wydana w zeszłym roku książka Sławomira Galickiego pod tytułem Zapiski z Al-Kut to dziennik z półrocznego pobytu autora -cywilnego pracownika, eksperta tzw. Grupy Wsparcia Rządowego - w powojennym Iraku. Misją wyjazdu w 2003 roku tego emerytowanego podpułkownika rezerwy do Iraku była odbudowa i organizacja wolnych mediów w tym kraju.

"Największą sztuczką diabła było wmówienie ludziom, że nie istnieje" - mówi przysłowie, które idealnie opisuje przesłanie nowej książki Grzegorza Górnego.

Wprawdzie Kościół katolicki jest instytucją ludzką, ale z uwagi na to, że został założony przez samego Syna Bożego, który - po drugie - jest w nim stale obecny oraz - po trzecie - że funkcjonuje on, jak to się mówi, w asystencji Ducha Świętego, jego opinie w sprawach wiary i moralności cieszą się reputacją nieomylnych, a z uwagi na stałą łączność z Niebem, również i liturgia, tzn. sposób oddawania Bogu czci, prawdopodobnie jest "miły Bogu". Tak myślano przez całe wieki i ten pogląd dodawał wszystkim katolikom na świecie pewności, że to, czego Kościół naucza, jest prawdą, a forma oddawania Bogu czci jest najdoskonalsza z możliwych.

Henri Bergson, zastanawiając się nad istotą komizmu, zauważył, że jednym ze zjawisk, które wywołuje w nas śmiech, jest przesada. Przesada - pisał -bywa komiczna, kiedy jest dłuższa, a zwłaszcza kiedy jest systematyczna. Być może, w czasach Bergsona przesadę stosowano z umiarem, jednak dziś dopada nas ona na każdym kroku, a systematyczność, z jaką niektórzy ją stosują, każe podejrzewać, że stała się nałogiem i jedynym sposobem wyrazu. Zgodnie z diagnozą Bergsona powinno więc być nam wszystkim wesoło i jeśli nie jest, to chyba tylko dlatego, żeśmy do tej przesady nawykli i w pewnym momencie uznali ją za normę. Ale wystarczy oddalić się parę kroków, spojrzeć z perspektywy, aby znów człowiek mógł pośmiać się niewinnie i uczciwie jak dziecię.

Widzowie telewizji Puls zapewne nieraz mieli okazję oglądać program pod nieco - mówiąc delikatnie- pretensjonalnym tytułem "Żebro Adama". Jego formuła jest banalna, ale sprawdzona. Prezenterka programu rozmawia z zaproszonymi do studia kobietami o "tak zwanym życiu". Zupełnie niedawno gościem audycji była pani ex-prezydentowa Jolanta Kwaśniewska, a zaraz po niej swoje życiowe losy widzom mogła przedstawić inna ex-, polityk w rządzie Tadeusza Mazowieckiego, Małgorzata Niezabitowska. Audycja była, jak zwykle, wzruszająca, atmosfera rozmowy - ujmująca.

Od chwili, w której minister Dorn wypowiedział owo wstrząsające dla (łże)elity słowo (po raz pierwszy w wywiadzie dla "Dziennika", jeśli mnie pamięć nie myli), sporo wody w Wiśle zdążyło upłynąć. Szok dawno już minął warszawce et consortes, przestały nawet śmieszyć niewybredne dowcipy inspirowane wypowiedzią ministra, słowem: o wykształciuchach jakby zapomniano. Zapomniałem, przyznam, i ja.

Sam nie wiem, czym wytłumaczyć proklamowanie przez A. Kwaśniewskiego & company deklaracji założenia "Ruchu na Rzecz Demokracji" akurat 3 Maja.