Aby zrozumieć czasy, w których się żyje, warto cofnąć się niekiedy o parę kroków, spojrzeć z dystansu i wykonać prosty eksperyment myślowy polegający na zadaniu pytania: co by było gdyby? Co by było, gdyby służby specjalne pewnego europejskiego państwa zatwierdziły, a następnie realizowały program "ropienia treści żydowskich w mediach"? Gdyby niezależna uczelnia tego kraju odwołała w trybie nagłym międzynarodową konferencję naukową z uwagi na to, że miał w niej wziąć udział prelegent o poglądach "semickich"? Gdyby pewne opinie na mocy niepisanej umowy były konsekwentnie pomijane w mediach jako "syjonistyczne", głoszącym je zaś pismom odmawiano by kolportażu i dystrybucji? Oczywiście stwierdzilibyśmy, że to niedopuszczalna sytuacja, a gdyby ktoś zapytał, jaki to europejski kraj mógłby dopuścić się takich okropieństw, odparlibyśmy, że coś takiego możliwe było tylko w początkach III Rzeszy.

Utyskiwanie nad systemem ochrony zdrowia w Polsce nie tyle przypomina już kopanie leżącego, co raczej sadystyczne znęcanie się nad ofiarą w stanie agonalnym. Ale tym, którzy płacą, wolno narzekać. I wolno wymagać.

Nadzieje, że w drodze parlamentarnej uda się przeprowadzić korzystne dla społeczeństwa zmiany, dawno już pierzchły, jeśli w ogóle ktoś je miał. Jedni zaufali Kaczyńskim i się zawiedli, drudzy uwierzyli Platformie Obywatelskiej i jeśli się nie zawiedli, to znaczy, że rozum im odebrało. Istniejące wady państwa można długo wymieniać: coraz większe uzależnienie Polski od Brukseli (brukselski urzędnik ma już dziś więcej do powiedzenia nawet w błahych sprawach dotyczących naszej Ojczyzny, niż Polacy, co pokazała sprawa obwodnicy Augustowa), etatyzm w gospodarce, prawa i wolności jednostki fikcją, wszechwładza urzędników, prowadzący działalność gospodarczą traktowani jak zło konieczne, prawnicy stanowiący nadal rodzinną kastę, dostęp do stołków urzędniczych ograniczony tylko dla rodzin i znajomych urzędników.

Złe wiadomości rozchodzą się z błyskawiczną szybkością, stwarzając wrażenie, że nic nam się nie udaje, że jest źle, a być może, będzie jeszcze gorzej. Wbrew przysłowiu, że sukces ma wielu ojców, a porażka jest sierotą, w mediach jest jakby odwrotnie. Klęska bywa dla nich sukcesem. Ostatnim przykładem rozpowszechniania tego rodzaju informacji jest sprawa mniej lub bardziej udanej inwestycji geotermalnej w Toruniu. Komentarzy na ten temat nie brak, gdzie tylko spojrzeć: w TVP, w prasie, radiu i na stronach internetowych. Tymczasem o sukcesie polskiej geotermii w Cieplicach Śląskich jest głuche milczenie, mimo że w tej materii jest on uważany za największe powojenne osiągnięcie w Polsce. 

Elektroniczni analfabeci Nie bacząc na realizację programu nauczania, w zamierzchłym PRL-u skrupulatnie celebrowano listopadowe dni filmu radzieckiego.

Od października ub.r. trwa we wrocławskim Sądzie Okręgowym proces byłego współpracownika ostatnich trzech prezydentów Wrocławia. Postępowanie prowadzi sędzia Zbigniew Muszyński. Postępowanie jest jawne. Prokurator Wiesław Łatkowski oskarża Tomasza S., byłego Pełnomocnika Prezydenta ds. Komputeryzacji Urzędu Miejskiego, o umyślne wyrządzenie szkody gminie Wrocław na ponad 1 mln zł (Art. 296 § 1 kk i inne) w czasie tzw. modernizacji systemów informatycznych w UM Wrocławia. Oskarżenie, oprócz zeznań świadków, oparte jest na raportach NIK i Regionalnej Izby Obrachunkowej we Wrocławiu z kontroli UM.

Choć w całym roku 2008 wzrost gospodarczy Stanów Zjednoczonych wyniósł 1,3 proc., to w IV kwartale spadł aż o 3,8 proc. W strefie euro w IV kwartale spadek PKB wyniósł 1,5 proc. (w Niemczech - 2,1 proc., we Włoszech - 1,8 proc., w Hiszpanii - 1 proc., a we Francji - 1,2 proc.), a w 2009 roku przewiduje się spadek o 2 proc. Nawet wzrost PKB Chin ma się zmniejszyć z 9 proc. do 6,8 proc. W styczniu br. PKB Ukrainy katastrofalnie spadł o prawie 20 proc.! W rezultacie w ramach walki z kryzysem, zgodnie ze zbankrutowaną teorią interwencjonizmu państwowego Johna Mayrdala Keynesa, rządy tłoczą publiczne pieniądze w gospodarki, powiększając zadłużenie państwa i deficyty budżetowe.

Kto się rzucił do świętowania Okrągłego Stołu? Oczywiście beneficjenci. Dawni komuniści, obecni postkomuniści, cały kwiat Unii Wolności i różnej maści pożyteczni idioci. PiS i PO dyskretnie starały się nie rzucać w oczy.

Państwa dzielą się na dwie grupy: na państwa poważne i pozostałe. Państwa poważne to takie, które potrafią zdefiniować swoje interesy i nie odstępować od ich realizacji bez względu na warunki zewnętrzne i wewnętrzne.