Od lat z ust większości polityków naszego kontynentu płyną nieprzerwane strumienie kojących serca słów o wspólnym europejskim domu, budowie wielkiej ojczyzny bliskich sobie narodów, unii bez granic. Można odnieść wrażenie, że każdy mówca, pragnący być postrzegany jako mąż stanu, trzyma się zasady, by nie wypowiedzieć dłuższego zdania, które nie zawierałoby nawiązania do europejskiej integracji i świetlanej przyszłości, jaką ona oznacza. Codzienność takiej frazeologii, sączącej się z konferencji, spotkań i wtórujących im relacji mediów, wywołuje wrażenie, że na naszych oczach spełnia się marzenie pokoleń.

Napisano już dotąd w Polsce (bądź przełożono z obcych języków) bardzo wiele na temat rozmaitych aspektów dziejów powszechnych, Europy, poszczególnych państw, jak Niemcy, Czechy, Polska, Węgry, Austria itd. Można zatem postawić pytanie o sens moich obecnych rozważań na temat naszego regionu Starego Kontynentu. Po co po raz kolejny pisać "o tym samym", po co "powielać" fakty i interpretacje? Czy w ogóle jest sens pisać o tej akurat części świata? Czy wykazuje ona jakieś wspólne cechy, różniące ją od europejskiego Zachodu czy Wschodu?

Śmierć to upiorny sposób na życie. Chyba że bierzesz udział w świętej wojnie. Wówczas stajesz się narzędziem w ręku Allacha, samobójstwo otwiera ci bramy niebios, a ty wkraczasz do raju i witasz z hurysami, nie czekając na zmartwychwstanie i sąd ostateczny. Wcześniej musisz tylko cisnąć w otchłań niewiernych. Więc zabij tylu, ilu zdołasz. Najlepiej zabić ich wszystkich. Dżihad!

W listopadzie ogłoszono wyniki sondażu, przeprowadzonego na reprezentatywnej grupie obywateli Unii Europejskiej. Mieszkańcy Europy zachodniej zostali zapytani, jakie państwo stanowi według nich największe zagrożenie dla światowego pokoju. Biorąc pod uwagę antyamerykańskie nastawienie większości Europejczyków, drugie miejsce w sondażu nie było dla nikogo zaskoczeniem (oczywiście - USA). Jednak ku zdziwieniu eurokratów chwalebny tytuł destruktora świata uzyskał... Izrael.

Banałem trąci twierdzenie, że "antysemityzm" stał się najważniejszym elementem żydowskiej świadomości narodowej. Nie może być inaczej, skoro Żydzi wierzący i niewierzący, jedzący trefną wieprzowinę lub do bólu koszerni, żyjący w Izraelu lub w diasporze, biali jak 3,5% mleko Aszkenazyjczycy, naturalnie opaleni Sefardyjczycy systemu "cappucino" (coffee and milk) i czarni na podobieństwo smoły przybysze z Abisynii, Żydzi pełnej krwi, pół- Żydzi, ćwierć-Żydzi, Żydzi domniemani, medialni, aferalni, pustynni, zurbanizowani, pod krawatem i w lisim ka-peluszu, Żydzi honorowi, mister Józef Jędruch z firmy "Colosseum" oraz gojskie małżonki i "flamy" Żydów, zjednoczyli się w wierze w "antysemityzm" nieżydowskiego świata.

Drodzy Państwo, jeśli macie ochotę na swego rodzaju nostalgiczną podróż w czasie, a przy tym w głąb czarnego lądu..., zapraszamy do ZIMBABWE! Nie chodzi o nostalgię, którą znamy z "Pożegnania z Afryką", nie. Chodzi o nostalgię za PRL...

Pogranicze Gujany i Brazylii. Pięćdziesiąt lat temu okolica ta roiła się od tubylców z plemienia Wai Wai. Do naszych czasów Indianie ci w większości wymarli albo zostali wybici przez garimpeiros. Pozostała reszta stopniowo porzuca dzikie życie w dżungli. Młodzi przenoszą się na łono cywilizacji, a tam prawie natychmiast tracą plemienną tożsamość i toną w morzu bezimiennej biedoty. Dzikich Wai Wai przetrwało niewiele ponad dwustu. Dzikich, czyli takich, którzy wciąż jeszcze żyją w kulturze pierwotnej: groty do swoich strzał wyrabiają z połupanych kamieni; cięciwy łuków z trzewi i ścięgien tapira; drewniane ostrza dzid utwardzają w ognisku; jadają wyłącznie to, co da im tropikalny las, i unikają kontaktu ze światem zewnętrznym. Tylko ich stroje coraz częściej pochodzą z importu.

Taki mógłby być polski tytuł książki Riccardo Orizio. Bo dla jednych są to po prostu bohaterowie samopiszącego się dzieła, zwanego Historią, a dla innych antybohaterowie, zbrodniarze naszych czasów. Dla niektórych znów, przede wszystkim zaś dla siebie, bohaterowie swoich krajów. Czują się często zdradzeni, zapomniani, nieskrępowani własnymi wyrzutami sumienia.

W sobotę, 1 1 października 2003 r. odbył się literacki wieczór uznania, gromadzący w salach Ambasady RP w Waszyngtonie liczne grono przedstawicieli środowisk polonijnych i intelektualnych, a jego celem było złożenie hołdu Danucie Mostwin, utrwalającej od niemal półwiecza w swoich książkach losy pokolenia emigracji niepodległościowej, zarazem tutejszej starej Polonii, największej pisarce polskiej żyjącej dziś za Oceanem.