Okrągłe rocznice nie wyróżniają się faktycznie niczym szczególnym. To kwestia jedynie arytmetyki i naszego przywiązania do pewnego ładu. Ich celebrowanie wszakże pozwala nam dokonywać remanentów narodowej pamięci, sytuuje nas w konkretnej tradycji i skłania do oderwania się od doraźności, na rzecz refleksji o przebytej drodze.

Minutą ciszy Polski Sejmu uczcił pamięć zmarłego prezydenta Stanów Zjednoczonych Ronalda Reagana. Dawny I Sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR Józef Oleksy oświadczył, że postać, ta przyniosła dumę całemu Zachodowi, dumę z wartości, które reprezentuje nasza cywilizacja. Polsce zaś, wedle Oleksego, ta wybitna postać pomogła zaś przywrócić wolność i demokrację. Dawny aparatczyk PZPR-u, poseł Siemiątkowcki wtórował Oleksemu, mówiąc o Reaganie jako największym polityku XX wieku.

Profesor Piotr Winczorek, opoka polskiego konstytucjonalizmu i rozwiązań ustrojowych III Rzeczypospolitej, komentując wyniki wyborów do Parlamentu Europejskiego, pisze tak ("Rzeczpospolita", nr 139 z 16 czerwca 2004): Absencja przy urnach była sposobem odpowiedzi obywateli na to, co przedstawiają sobą organizacje i ludzie mający ambicje reprezentowania nas na publicznej arenie. Jeśli jedynie około 20% uprawnionych wzięło udział w wyborach, to znaczy, że 80% nie głosowało. Czy zatem partie, które uzyskały mandaty do Parlamentu Europejskiego, mogą uczciwie powiedzieć, że są reprezentantami wszystkich obywateli, tak jak to wynikać by mogło z teorii demokratycznego przedstawicielstwa? Przecież nawet ugrupowanie, które otrzymało blisko jedną czwartą wszystkich głosów ma za sobą poparcie zaledwie 5% wszystkich obywateli; 95% nie wyraziło mu swego zaufania. Co zatem powiedzieć o partii, która legitymuje się 7% głosów? Oznacza to przecież, że stoi za nią mniej niż 1,5% wszystkich pełnoprawnych obywateli naszego kraju. Innymi…

29-30 maja w "Rzeczpospolitej" ukazał się apel intelektualistów polskich zatroskanych o los Ojczyzny. Trudno tej troski nie podzielać. Już sam fakt występowania z takim apelem przypomina końcowy okres PRL, w którym nie funkcjonowały normalne mechanizmy demokratyczne, a niekwestionowanych władców należało przekonywać za pomocą subtelnych perswazji. Być może szkoda, że autorom listu zabrakło odwagi, by napisać po prostu: "Lepszy lub gorszy z Belką lub bez Belki, ale jakiś rząd musicie, panowie politycy, powołać. Bo sytuacja jest naprawdę groźna. Służba zdrowia się załamie, a niezwłoczne wybory, przeprowadzone w oparciu o dotychczasową ordynację proporcjonalną mogą łatwo doprowadzić do takiego parlamentu, który nie będzie w stanie wyłonić stabilnej większości rzą-dowej". Taka jest jednak prawda, która nie może się przedrzeć przez falę politycznych intryg, szantaży, partyjnych interesów i niczym nie-uzasadnionych nadziei na cud, który już 8 września ześle nam idealny parlament.

Z Bartłomiejem Tomaszem Parolem z Centrum Obrony Interesów Narodu Polskiego im. Ryszarda Kuklińskiego rozmawia Artur Adamski

Nie ma wątpliwości, że istnieje pilna potrzeba wprowadzenia nowych regulacji prawnych dotyczących nauki i szkolnictwa wyższego w Polsce. W Sejmie znajdują się dwa projekty ustawy "PRAWO O SZKOLNICTWIE WYŻSZYM" ? jeden, tzw. prezydencki, drugi, tzw. poselski. Ta ustawa ma zastąpić dotychczasową z roku 1990, niedostosowaną mimo nowelizacji do wymogów dnia dzisiejszego.

Statystycznie rzecz biorąc, z kilkunastoma milionami spółdzielców (w tym ok. 3,5 mln członków spółdzielni mieszkaniowych), Polska jawi się jako najbardziej uspółdzielczony kraj świata. W rzeczywistości członkowie polskich spółdzielni, którym daleko do autentyczności, nie wiedzą, co to spółdzielczość. W dodatku statystycznie masy członkowskie nieświadomie (mimo woli) finansują SLD, bo czapa spółdzielcza to PZPR-oska nomenklatura.

Baczny obserwator historii dostrzega zależność między rozkwitem pewnych idei a natężeniem ruchów społecznych, zjawisk gospodarczych czy zmian politycznych. Moim celem nie jest analiza korelacji między wspomnianymi zdarzeniami oraz stwierdzenie właściwego łańcucha przyczynowo-skutkowego. Dlatego możemy się chyba na tym etapie zgodzić na taką konkluzję, że istnieją pewne sprzyjające okoliczności, w obecności których dochodzi do owych zdarzeń.

W ostatnim czasie dwa spośród największych dzienników w kraju przyłączyły się do masowych akcji odwołujących się do decyzji konsumenckich. "Gazeta Wyborcza" wystąpiła z dramatycznym apelem przeciwko zawyżaniu cen przez sprzedawców, przywołuje skojarzenia z walką ze spekulantami w czasach komunizmu, "Rzeczpospolita" zaś, nawołująca do kupowania tylko polskich produktów, operuje współczesną mutacją przedwojennego sloganu - "Nie kupuj u Żyda".