Aby odpowiedzieć sobie na pytanie o początki ?Opcji na Prawo?, trzeba się cofnąć do roku 1984, kiedy wraz z przyjaciółmi doszliśmy do wniosku, że z ?Solidarnością? jest coś nie tak: że nie jest ruchem antykomunistycznym, lecz raczej socjalistycznym, że w gruncie rzeczy nie walczy z systemem, lecz chce go jedynie naprawiać.

Pierwszy numer ?Opcji? (?0?) był wydarzeniem szczęśliwym w życiu młodych ówcześnie twórców pisma. Dumni i pełni przeświadczenia, że oto rozpoczęli zmianę świata na lepszy, nie mieli świadomości, komu i czemu w ostateczności się przysłużyli. Jednak ten moment, dzień ukazania się numeru zero, pamiętam jak pierwszą dziewczynę.

Czasopismo ?Opcja na prawo? jest najdłużej ukazującym się prywatnym miesięcznikiem w Polsce po roku 1989. W zasadzie od samego początku istnienia pisma byłem z nim związany: na początku jako autor artykułów, potem stały felietonista aż w końcu redaktor pisma i odpowiedzialny za okładkę numeru.

Sąd nakazał wydawcy książki historycznej wymazać zacytowany zapis dokumentów i za grube pieniądze opublikować przeprosiny za jego ujawnienie. Paradoksalnie precedens ten dotyczy właśnie dobrze udokumentowanego fragmentu książki, której zarzucano nierzetelność dowodów! Bez żadnej przesady żyjemy w czasach proroczo opisanych przez Orwella. Prawda to nie fakty, prawdę można już dowolnie przycinać, wymazywać i zmieniać. Tak jak akurat pasuje.

Zbliża się 30. rocznica podpisania porozumień sierpniowych między władzami PRL i Międzyzakładowym Komitetem Strajkowym. Wśród 21 postulatów porozumienia znalazł się zapis: Przestrzegać zagwarantowaną w Konstytucji PRL wolność słowa, druku i publikacji, a tym samym nie represjonować niezależnych wydawnictw oraz udostępnić środki masowego przekazu dla przedstawicieli wszystkich wyznań.