Jedne pokolenia najwyraźniej rodzą się po to, aby tworzyć, drugie, aby podtrzymywać tradycję, jeszcze inne, aby niszczyć. Żyjemy w beznadziejnych pod względem artystycznym czasach kultury masowej. Łatwość technologiczna, jeśli chodzi o tworzenie dzisiejszej "muzyki", przyczynia się do upadku muzycznej sztuki jako takiej. Wygląda na to, że jest to "koniec" muzyki rozrywkowej, koniec sensownej twórczości.

Czerwona tyrania w każdym podbitym kraju zdawała sobie sprawę, że bez pozyskania najemnych i w pełni dyspozycyjnych intelektualistów nie jest w stanie zmusić pozostałej reszty do życia w ucisku, fikcji i fałszu. Już Platon zdawał sobie sprawę, że poezja pisana przez najemnych poetów ma siłę większą od armii. Ostrzegał zatem przed poezją i gotów był w utopijnym państwie wygnać poetów poza jego granice. Czerwoni towarzysze byli bardziej przebiegli – nie wygnali poetów (przynajmniej nie wszystkich) – lecz pozapisywali ich do Partii, czyniąc z nich obok zbrojnego oręża propagandową broń – kto wie czy nie skuteczniejszą od bagnetów. Nie na darmo na początku PRL-u ustalono jasne reguły gry: Jakub Berman zarządzał dwoma resortami: bezpieczeństwa i kultury, cenzura zaś była podległa wojsku.

Ta książka to kawał historii najnowszej, widzianej na własne oczy i niejako tworzonej przez opowiadającą. Autorka bowiem była w środku wydarzeń, które złożyły się na działalność tzw. opozycji demokratycznej. W jej mieszkaniu przy ul. Marszałkowskiej w Warszawie zbierali się członkowie Klubu Krzywego Koła, częstymi gośćmi byli m.in. Paweł Jasienica, Wojciech Ziembiński, Jakub Karpiński, Janusz Szpotański, Jan Olszewski, Jan Józef Lipski, później członkowie ROPCiO i KOR. W tej atmosferze dorastała córka autorki, Teresa Bochwic, która w książce przez siebie opracowanej połączyła własne wspomnienia ze wspomnieniami mamy.

Wręcz niewiarygodne, a jednak prawdziwe: doczekaliśmy się chwili (i książki), kiedy znów powraca się do wyjątkowych cech polskiego charakteru, polskich zasług dla Zachodu oraz zasad honoru w polityce międzynarodowej, których nie respektowano w odniesieniu do tego kraju. Wszystko to w nowym bestsellerze noszącym tytuł "A Question of Honor", wykupywanym ostatnio przez wszystkie środowiska amerykańskiej Polonii – z myślą o potencjalnych sojusznikach i przyjaciołach...

14 grudnia 1981 roku. W drodze do pracy, wstrząśnięty wprowadzeniem poprzedniego dnia stanu wojennego, nawykowo wstąpiłem do księgarni. Wyszedłem z książką Ludwika Stommy (wtedy zajmował się naukowo antropologią) "Słońce rodzi się 13 grudnia". Gdy koleżanki i koledzy z redakcji dostrzegli ten tytuł, wybuchli. Po chwili konsternacja: to dzieło etnologiczne?! Bo 13 grudnia to dzień św. Łucji, patronki światła, obchodzony w Szwecji, ale i w naszej kulturze ludowej jest powiedzenie: "Święta Łuca dnia dorzuca". Wtedy bowiem słońce zaczyna wracać na półkulę północną, zwiastując rychłe wydłużanie się dnia. A więc tradycyjne święto i niedawne "antyświęto".

Jakie podatki? Jak już wcześniej pisałem, wszyscy liberałowie zgadzają się z tym, że podatki powinny być przede wszystkim jak najniższe, ponieważ, jak mówi ekspert podatkowy Centrum im. Adama Smitha dr Robert Gwiazdowski, "każde państwo jest bogate bogactwem swoich obywateli, a podatki bogactwo to uszczuplają"1.

Obalanie mitów jest rzeczą wyjątkowo trudną, obojętnie, czy obala się mit w środowiskach prawicowych, czy w lewicowych. Ludzie przyzwyczajają się do pewnych haseł i sylwetek, zakładając bez zastanowienia prawdziwość niektórych tez.

Tym razem na pytania redakcji odpowiada Wojciech Cejrowski.

Krzysztof Wyszkowski opisuje w "Głosie" (nr 41/2003) swoje "długie nocne Polaków rozmowy", prowadzone z Jackiem Kuroniem w czasach pierwszej "Solidarności"". Wspomina: "Mimo że mijała godzina 2.00 w nocy, wspomagany przez Kaczyńskiego, podjąłem z Kuroniem spór [...]