Gdy rozum śpi, Złotą Palmę w festiwalu w Cannes otrzymuje Michael Moore... Temu lewackiemu propagandyście przyznano nagrodę nie za jakieś szczególne walory artystyczne jego dzieła, a za próbę podważenia wiarygodności amerykańskiego prezydenta, znienawidzonego przez postępowców całego świata. Zacietrzewienie, graniczące z amokiem, spowodowało, że nie zawahano się położyć na szalę prestiżu festiwalu. Jury jest międzynarodowe, ale rzecz dzieje się we Francji, gdzie od stuleci przesądy bierze się za szczyty racjonalizmu.

Sektor małej i średniej przedsiębiorczości, nazywany kręgosłupem gospodarki (ok. 3 mln reprezentantów w Polsce), potrzebuje konsolidacji współdziałania i wspólnej reprezentacji. Jeżeli będzie silny to mam szanse na relacje partnerskie z rządzącymi. W przeciwnym przypadku polskie przedsiębiorstwa staną się skansenami gospodarczymi.

 90 tysięcy stron liczy komplet aktów prawnych UE w języku polskim. Rząd polski obiecuje, że już niedługo będzie można go nabyć (2 tysiące euro w wersji papierowej i tysiąc euro w wersji elektronicznej).

13 czerwca odbywają się pierwsze w Polsce wybory do Parlamentu Europejskiego. Spośród tysięcy kandydatów wybrać mamy pięćdziesięciu szczęśliwców, którzy niewielkim wysiłkiem uzyskają w ciągu paru lat majątek, splendory i... bezkarność.

Gdzie dzisiaj można znaleźć obrońców i propagatorów tzw. ordynacji proporcjonalnej w wyborach do Sejmu? Systemu, który w pod-ręcznikach prawa konstytucyjnego przedstawiany jest jako synonim "sprawiedliwości", "reprezentatywności", według których Sejm ma być jak lustro odbijające rozkład społecznych preferencji i upodobań politycznych? W Polsce, po czterech kadencjach Sejmów wybieranych z list partyjnych, wiemy, że takie poglądy są idealistyczną mrzonką, nie mającą nic wspólnego z rzeczywistością, w jakiej żyjemy. Widzimy bowiem wyraźnie, że ten Sejm nikogo nie reprezentuje, że system wyborczy służy wyłącznie egoistycznym interesom partyjnych klik, gdyż daje im do ręki wygodny instrument manipulowania głosami wyborców, pozwala na utrzymanie się przy władzy ludzi nie mających żadnego zaplecza ani poparcia społecznego i na sprawowanie władzy bez odpowiedzialności, kiedy mandat sejmowy jest wyłącznie niezwykle intratną synekurą.

Życie polityczne końca kwietnia było zdominowane imprezami masowymi. Gościliśmy Szczyt Gospodarczy, alterglobalistów i czciliśmy na wszelkie sposoby nasze wstąpienie do Unii. Szczyt nie przyniósł żadnych istotnych rezultatów, alterglobaliści demonstrowali pokojowo, a podatnicy za namową kompetentnych i profesjonalnych służb porządkowych zapłacą około 40 milionów złotych. Nic dziwnego, że o Senacie, którego rola konstytucyjna nie jest jasna, nie było słychać. Nawet Longin mówił niewiele.

Minęło 4,5 roku, odkąd zostało utworzone stanowisko Rzecznika Praw Dziecka w Polsce. Taki okres pozwala ocenić, czy działalność danej instytucji jest sensowna czy nie. W polskich realiach ocena wszelakich stanowisk państwowych powinna być nad wyraz krytyczna, a to z racji chronicznych problemów z deficytem budżetowym.

Całkiem niedawno byliśmy świadkami pro-aborcyjnej histerii, która tak jak niespodziewanie się pojawiła, tak szybko ucichła. Tego rodzaju ataki partyzanckie na życie nienarodzonych nie rokują wielkich nadziei na realizację koncepcji państwa neutralnego światopoglądowo. Potwierdzają one bo-wiem to, że państwo musi odpowiedzieć na pytanie: kto należy do wspólnoty politycznej? Czy tylko my, "źli i potężni starzy", czy również oni, "bezsilni i łagodni nowi". Na pytanie to polski Trybunał Konstytucyjny odpowiedział już kilka lat temu i odpowiedź tę warto przypomnieć w obliczu dążeń do zmiany obowiązującej ustawy antyaborcyjnej.

Idąc ulicami centrum Warszawy w środę, 29 kwietnia, można było zadać sobie pytanie: czy to jakaś epidemia? Puste ulice, jedyne pojazdy to autobusy i tramwaje - w zasadzie bez pasażerów. Poza tym ruch prawie nie istnieje. Słowem miasto zamarło. O tej porze tygodnia i dnia nie jest to typowe. Można byłoby w zasadzie cieszyć się z takiego komfortu, gdyby nie jeden drobny minus. To wszystko wygląda jak pustynia. Ta zaś, na siebie nie zarabia. Powodem tego stanu rzeczy są trzy proste słowa: Europejski Szczyt Gospodarczy.