Pan Lu spojrzał na bramę i potężną betonowo-marmurową, ponad dwudziestopiętrową, bryłę szpitalnego budynku. Po raz ostatni zawahał się, wsunął dłoń do wewnętrznej kieszeni swej marynarki. Upewnił się, że caidao, ostry jak brzytwa, wyposażony w dwudziestocentymetrowe ostrze, ciepły od letniego żaru tasak do krojenia mięsa i warzyw, jest na miejscu. Upokorzył mnie, ludzie się ze mnie śmieją, przez niego straciłem twarz i tak dużo pieniędzy, dałem mu kopertę, oszukał mnie, nie wywiązał się z obietnicy, zrobię to, nic już się nie liczy ? te myśli kłębiły się w jego głowie. Długa podróż nie osłabiła jego determinacji. Cała noc w pociągu z Pekinu do Dongguanu i kolejne dwie godziny w autobusie z Changping, gdzie znajduje się stacja kolejowa, aż do Changan, do szpitala, gdzie pracuje cel wendetty, sześćdziesięcioletni Liu Zhong Lin, lekarz neurolog.

1 lipca władze Chin zdecydowały się na dokonanie korekty przepisów podatkowych, podnosząc próg kwoty wolnej od podatku dochodowego (qizhengdian) z 2000 RMB, obowiązujący od marca 2008 r., do 3500 RMB (1 USD = 6,39 RMB).

Pan Yi Heng wyglądał przez szybę swojej sterowni. Na zewnątrz szalała burza, deszcz niczym gigantyczny, wściekły prysznic obmywał długie ciało pociągu. Pan Yi Heng nie był zadowolony, gdyż zła pogoda doprowadziła już do opóźnień. Od prawie 10 minut stał bezczynnie na bocznicy stacji Yongjia. Do celu podróży, Fuzhou, nie było daleko.

Kucharz Huang Xing Chu czuł się źle już od kilku dni. Przeziębienie ? myślał ? jest listopad, to normalne, zawiało mnie, szybko minie. Niestety, stan przeziębienia trwał, złe samopoczu­cie, ból mięśni i gorączka nie miały zamiaru odejść. Huang postanowił udać się do szpitala: kroplówka mi szybko pomoże, trudno, zapłacę, jutro będę się dobrze czuł i wrócę do robo­ty, wierzył. Musisz zostać w szpitalu ? brutalne słowa lekarza wprawiły Huanga w popłoch, nie wiedział, co robić. Bijąc się z myślami, spędził w szpitalu noc.

Rano 2 listopada ubiegłego roku, w miły, rześki, słoneczny dzień tandem pracowników Chińskiego Biura Statystycznego przybył do oficjalnej pekińskiej rezydencji rządowej Zhongnaihai. Ich zadaniem było spisanie danych przywódców Chin, zaplanowane jako dobry początek gigantycznej akcji szóstego ogólnokrajowego spisu ludności.

Czwartego kwietnia chińskich studentów oraz nauczycieli poruszył wpis na blogu profesora Dong Fana, szefa centrum studiów nad rynkiem nieruchomości na Pekińskim Uniwersytecie Pedagogicznym. Dong Fan bezceremonialnie określił zadanie stojące przed chińskim systemem edukacyjnym, pisząc: Kiedy dobiegniesz czterdziestki i nie będziesz miał majątku wartego 40 milionów RMB, nie przychodź się ze mną spotkać, nie mów też, że byłeś moim studentem.

Jesteśmy nie tylko świadomomi trosk i nieszczęść, lecz mamy również wiarę i pewność, które niczym słońce wypełnione są przez światło i nadzieję. Premier Wen Jia Bao. Tekst smsa podsumowujący rezultaty Dwóch Zgromadzeń. 14 marca 2011.

Trzeci lutego to pierwszy dzień Chińskiego Nowego Roku Księżycowego, zgodnie z nakazami chińskiej tradycji, szczególnie żywymi w prowincji Guangdong. Towarzysząc mojej żonie, podążyłem do położonej w odległym Foshan świątyni buddyjskiej Nanhai Guanyin Si, oddać szacunek, poprosić o pomoc i spełnienie życzeń Bodhisatvę Guanyin.

Miły wtorkowy wieczór, po całym dniu zmagań z chińskim tekstem Wojny o pieniądz postanowiłem zjeść kolację poza domem. Długo zastanawiałem się nad wyborem lokalu odpowiedniego dla jednej osoby. Mój konserwatyzm nakazywał stanowcze ?nie? wobec eksperymentów. Ostatecznie mój wybór padł na Weiqinlamian, dobrze mi znaną japońską sieć restauracji. Jest ich w Chinach dużo, prawdopodobnie łączną liczbę lokali tej sieci można liczyć w tysiącach. Usiadłem, kelnerka podała mi piękne, kolorowe menu ze zdjęciami, ku mojej konsternacji pod ulubionym przeze mnie jializhupa fan złowrogo zalśniła nowa cena ? 32 yuany. Miesiąc temu było to 29 yuanów. Fala inflacji dotarła do Weiqianlamian i, jak sądzę, do wszystkich sieci restauracji, a z nimi do nas ? konsumentów.