Odejście ludzi takich, jak Jan Nowak-Jeziorański, skłania nas nie tylko do refleksji zwykłych w obliczu tajemnicy śmierci. Stajemy bowiem równocześnie wobec tajemnicy Historii, zmienności, ale i trwałości świata.

W Holandii eutanazja jest legalna od 2001 roku. W tym roku jeden z holenderskich szpitali oświadczył, że poddaje eutanazji również nieuleczalnie chore dzieci. Jednakże "postęp" w tej dziedzinie idzie jeszcze dalej. Królewskie Holenderskie Towarzystwo Medyczne (RDMA) domaga się, by "godną śmierć" wybrać mogli również ci, którzy nie są śmiertelnie chorzy, ale po prostu "zmęczeni życiem". Raport duńskiego towarzystwa dotyczący możliwości dokonywania eutanazji u osób, które nie cierpią na nieuleczalną chorobę, ale po prostu chcą zakończyć życie, pojawił się trzy lata po sprawie Philipa Sutoriusa, który w 1998 roku przeprowadził "wspomagane samobójstwo" u jednego ze swoich pacjentów. Polityk Edward Brongersma nie chorował na nic poważnego i chciał zakończyć swoje życie, gdyż stało się ono puste, bezcelowe i męczące. Jos Dijkhuis, który przewodniczył badaniom RDMA, powiedział, że pacjenci jedynie "znudzeni życiem" nie powinni móc poddać się "wspomaganemu samobójstwu", jednakże lekarze powinni mieć…

Nieoczekiwanie, za sprawą Małgorzaty Niezabitowskiej, uosobienia niewinności, do publicznej dyskusji wróciły "teczki", czyli kwestia przeprowadzenia w Polsce lustracji i dekomunizacji. Tak jak przy poprzednich okazjach, uaktywnili się od razu przeciwnicy dokonywania jakichkolwiek rozliczeń z komunistyczną przeszłością.

Piękna kobieta, była ministra skarby (do tej pory mówiło się "skarbu", ale trzeba to zmienić), profesora doktora habilitowana Kamela Sowińska, pierwsza (albo druga, obok premiery-ministry Jarugi-Nowackiej) szefowa partii politycznej (uff! Na szczęście, zarówno "partia", jak i "unia", są rodzaju żeńskiego) występowała niedawno w programie polityczno-humorystycznym Jerzego Kryszaka.

Do głębi poruszył mnie (i mam nadzieję, że nie tylko mnie) opublikowany w styczniowej "Opcji" list Kingi Majchrowskiej zatytułowany "W obronie normalnych rodzin". Czytelniczka zaprezentowała w nim historię autentyczną, historię dziejącą się tu i teraz, przy czym - opowiadając o przeżyciach własnych i jej rodziny - chcąc nie chcąc zapisała przeżycia dziesiątków tysięcy innych polskich rodzin. Jako że Polska to kraj, w którym życie gospodarcze, społeczne i polityczne, dużo częściej niż z cegieł wykonanych ze społecznej solidarności wznoszone jest z absurdu, poniżej garść refleksji tytułem należnego komentarza do wzmiankowanego listu.

Jestem wyjątkowym człowiekiem. I nie chodzi tu o popadanie w pychę z powodu posiadania jakichś nadzwyczajnych cech czy nadprzyrodzonych darów. Jestem bodaj jedynym diecezjalnym księdzem katolickim, który czyta regularnie "Opcję na Prawo", a także od czasu do czasu "Najwyższy Czas!".

Wszyscy dziś wkoło mówią o dyskryminacji i równouprawnieniu, przy czym - na wszelki wypadek przypominam tym, którzy jeszcze nie wiedzą - pierwsze jest bardzo złe, a drugie bardzo dobre.

Uważam się za katolika wierzącego i praktykującego, przynajmniej w kanonicznym sensie. Oczywiste jest zatem, że oficjalne dokumenty wydawane przez Kościół i jego hierarchów dotyczą mnie w sposób istotny. Podporządkowanie się Nauce Kościoła lub brak takiego podporządkowania, w moim przekonaniu przesądza o tym, czy jestem częścią wspólnoty Kościoła katolickiego, czy też stawiam się poza nią. To było i jest dla mnie zawsze jasne i nie podlegające dyskusji. I dlatego ostatni dekret Metropolity Lubelskiego zakazujący Klubowi Inteligencji Katolickiej w Lublinie używania w swojej nazwie określenia "katolicki" wprowadził mnie, a myślę, że nie tylko mnie, w stan co najmniej lekkiego moralnego zamętu. I nieważny był tu spór o to, czy Metropolita, jako urząd kościelny ma prawo coś zakazywać świeckiemu stowarzyszeniu, czy też nie. Znacznie ważniejsze było dla mnie uzasadnienie tego dekretu.

Ponieważ od pewnego czasu słowo "mafia" staje się w III RP coraz bardziej popularne, nie zaszkodzi poznać jego etymologię. Według Encyklopedii Powszechnej PWN mafia to: tajna organizacja na Sycylii stanowiąca sieć luźno powiązanych komórek, powstałych na początku XIX w. dla ochrony interesów ludności przed nadużyciami wojsk obcych i napadami zbójeckimi; po zjednoczeniu Włoch m[afia] została opanowana przez elementy przestępcze (rozbój i szantaż); szermując hasłami separatyzmu sycylijskiego oddawała usługi reakcyjnym stronnictwom politycznym...