Sporo ostatnio mieliśmy okazji do składania sobie i innym życzeń, do obdarowywania się tym bądź owym, zależnie od tego, czy ktoś preferował raczej to niż owo. Jak wiadomo, ludzie nie zawsze dostają to, czego akurat chcą i nie zawsze też życzą sobie tego, czego sobie życzyć powinni, co potwierdza zresztą starą prawdę głoszącą, że Pan Bóg spełnia życzenia wyłącznie tym, których akurat chce ukarać. W bajkach tkwi zresztą podobna nauka: strzeż się, żeby nie spełniło się to, czegoś sobie zażyczył, skończysz bowiem jak Midas łamiący sobie zęby na złotej golonce albo ów biedny murzynek, który złapawszy złotą rybkę wypowiedział trzy życzenia, z których dwa były przyzwoite, a jedno nie, i skończył jako muszla klozetowa. Ostrożność nie zawadzi.

O PATRIOTYCZNYCH TRADYCJACH LITERATURY RADZIECKIEJ
Nie sposób jest wszechstronnie scharakteryzować całe bogactwo oblicza człowieka radzieckiego, które ujawniło się w latach wojny i odtworzone zostało w dziełach pisarzy najrozmaitszych pokoleń. Ale właśnie on, twórca socjalizmu, któremu ciężkie okoliczności dziejowe kazały chwycić za broń, właśnie jego sposób myślenia, jego świat wewnętrzny określił zasadniczą tendencję dzieł literatury radzieckiej opowiadających o wojnie, pokazujących i alarmujących wysokie wartości etyczne swoich bohaterów, ich humanizm i piękno ich ducha.
Metoda realizmu socjalistycznego pomogła pisarzom odtworzyć prawdę życia, pokazać z całym bogactwem środków wyrazowych walk narodów ZSRR, pomogła afirmować optymizm dziejowy, właściwy sposobowi myślenia ludzi radzieckich, odsłonić wielką życiodajną siłę patriotyzmu radzieckiego.
Bohaterski patos, cechujący nasze utwory o tematyce wojennej, wrogi jest kultowi "silnej" jednostki żołnierza-najemnika, tak charakterystycznemu dla literatury, która odzwierciedliła obyczaje i typy armii imperialistycznych.
Bohater książek pisarzy radzieckich to obrońca Ojczyzny, świadomy bojownik o nowe społeczeństwo, o interesy narodów radzieckich, które łączy socjalistyczne braterstwo. Żołnierz radziecki istotnie ma o co walczyć, ma czego bronić. Odpowiada on nie tylko za swą rodzinę dzieci, dom, lecz za całą Ojczyznę, której gospodarzem zawsze się czuje. Duszę narodu wiernie oddała nasza poezja z lat wojennych, która opiewała piękno ducha nowego żołnierza, żołnierza socjalizmu. Wasyl Tiorkin Twardowskiego to postać typowa, uogólniająca. Widzimy w nim serdeczność i humanizm, łagodny uśmiech i święty zapał, i wielką cierpliwość człowieka, który gotów jest walczyć z samozaparciem do zwycięstwa ? "w imię życia na ziemi".
A. Tarasienkow
"Literatura Radziecka", nr 9, 1955